Regelmatig voel ik ergens in mijn kaak wel een pijntje waarbij ik denk.....mmmm...tandarts? Maar ik heb een afschuwelijke hekel aan de tandarts. Hoe vriendelijk ze soms ook zijn. Ik weet niet hoe de Noorse tandartsen zijn, maar ik gok dat ook zij mij het angstzweet uit de oksels en andere plooien laten gutsen. Ik snap niks van die beroepskeuze. Hoe kan een mens het leuk vinden om zweet en angst te veroorzaken, al wroetende aan door cariës aangetaste kiezen en onwelriekende asem in smoel te krijgen. Dat is, of liever was, zo ongeveer mijn idee over de tandartsen en daaraan gerelateerde beroepsgroep. Maar deze week ben ik bekeerd. Ineens snap ik wat hen bezielt. Wandelend langs de kust en, zoals vaak afwijkend van gangbare pad, trof ik een onderkaak van een vinvis. Wow.... daar wil ik wat mee! En onvervaard stapte ik met mijn zondagse schoenen het water in. Het was een kaakje van formaat kan ik wel zeggen; niet bepaald koekje van eigen deeg. Aangespoeld tussen de rotsen stak het ding net met een puntje boven het water uit. Ik zag uiteraard meteen dat het een onderkaak van een walvis was; tussen 2 en 2,5 meter kan dat ook niet echt missen. Dat het een relict van een "walvinvis" was is natuurlijk mijn eigen interpretatie. Ik zal uitleggen hoe ik bij die wijsheid kom. Als je niet plausibel vindt, zoek het dan lekker zelf op op Wikipedia :-).
 |
| Stoere Vikingen Theo en Martin |
Het betrof een kaak "met zonder tanden" of tekenen dat er tanden in kaak hadden gezeten. Ergo: een tandloze walvis dus. En dan verder redenerend ..... zijn er tandloze walvissen, behalve heel ouwe tandwalvissen? Ja natuurlijk. Waar maakten ze vroeger korsetten van? Van de baleinen van walvissen. En waar zitten die baleinen? In de mond van een "plankton en ander klein gespuis slurpend" zeezoogdier. Zo klein dat ie het hoeft te kauwen noch te scheuren. Ik ben geen Midas Dekkers en heb geen biologie gestudeerd dus ik weet helemaal geen moer van walvissen. En toch durf ik te beweren dat ik de onderkaak van een walvis heb gevonden. En dat klinkt heel gaaf dus houd ik het daar lekker op. Mijn redenatie gaat natuurlijk helemaal mank dat het de onderkaak betreft.....want baleinen zitten in de bovenkaak van de dieren, anders vallen die baleinen om. maar wie daar op let is een kniesoor (wat weer een heel ander specialisme behoeft trouwens).
Daags na de vondst ben ik in mijn kop steeds bezig met hoe het gevaarte hier moet komen zodat ik mijn wilde plan kan uitvoeren. Betekent een eind klauteren en klimmen over rotsachtig kustpad en dat....dat is geen sinecure. We hebben het geprobeerd. Theo en ik. Sterke, niet voor Vikingen onderdoende Hollandse mannen. Maar het was niet te doen om het ding in 1 stuk hier te krijgen. Hierdoor wordt de uitdaging alleen maar groter en heb ik besloten om, het idee van Judith volgend, met een zaag op pad te gaan. Ineens kreeg ik begrip voor de kaakspecialist. Latente gevoelens van interesse voor zagen en peuteren in i.c. een kaakbot werden ineens manifest. De uitvoering heeft tot nu toe slechts in mijn hoofd plaatsgevonden. De praktische uitvoering zal naar schatting een dag of twee in beslag nemen. Er heen lopen kost me een goed uur. Op een nette wijze in stukken zagen is een volgende stap. En dan op zo een wijze dat er diagonale zaagvlakken ontstaan zodat bij het weer "monteren" er voldoende oppervlak is om met een stevige beenderlijm de boel weer te fixen. En daarna te fixeren. Daar heb ik genoeg van meegekregen als verpleegkundige op een orthopedische afdeling. Plaatjes, schroeven en tractie. Dat laatste is hier niet nodig omdat het juist pressie moet zijn in plaats van tractie. Ik heb bovendien ooit de gebroken hals van mijn gitaar gerepareerd en datzelfde concept wil ik hier nu ook gaan toepassen.
De hele operatie zal geslaagd zijn als het bot uitnodigend voor mijn restaurant ligt en de mensen lokt om binnen te komen.
"Hele jaar geopend. Hier trekken we de bouillon nog zelf!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten